5ο Νηπιαγωγείο Δράμας: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΠΑΛΙΤΣΑΣ

Τρίτη 5 Μαΐου 2020

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΠΑΛΙΤΣΑΣ

Ο Μπόινγκ

Μια φορά και ένα καιρό πάνω σε ένα τραπέζι με δίχτυ ζούσε ένα μπαλάκι. Το μπαλάκι κάθε μέρα πήγαινε από τη μια και από την άλλη μεριά του τραπεζιού. Καμιά φορά έπεφτε «ΟΥΠΣ» κάτω από το τραπέζι όμως γρήγορα τον ξανά-ανέβαζαν και συνέχιζε πάλι από την αρχή. Και ξέρετε κάθε φορά που χτυπούσε στο τραπέζι έφτιαχνε «Μπόινγκ, Μπόινγκ» και έτσι πήρε και το όνομα του.

- «Μα δεν είναι κατάσταση αυτή» είπε μια μέρα ο Μπόινγκ. «Βαρέθηκα δεν αντέχω άλλο κλεισμένος σε αυτό το δωμάτιο. Θέλω να βγω έξω. Δεν αντέχω». Και αυτό έκανε. Ένα πρωινό λοιπόν, πήρε φορά και καθώς χτύπησε πάνω στο τραπέζι έκανε ένα μεγάλο σάλτο και «ΟΥΠΣ» βγήκε από το ανοιχτό παράθυρο.

- Μπόινγκ!!! έπεσε πάνω σε ένα σαλιγκάρι που εκείνη την ώρα περνούσε από κάτω.

- « Ε… πρόσεχε!!! Μα δε βλέπεις που πας. Θα μου καταστρέψεις το σπίτι μου» Είπε το σαλιγκάρι με θυμό.

- «Με… με συγχωρείτε δεν το ήθελα. Πετάχτηκα βιαστικά και δε σας είδα. Συγνώμη» Είπε ο Μπόινγκ.

- «Εντάξει, εντάξει ευτυχώς που το σπίτι μου είναι πολύ γερό. Εμένα με λένε Χοχλιό. Εσύ ποιος είσαι;».

- « Εγώ είμαι ο Μπόινγκ, Χαίρω πολύ Χοχλιό. Πού πηγαίνεις;»

- « Πάω μια βόλτα στο φίλο μου τον Ρίκυ το σκουλήκι. Σε καμιά δυο- τρεις τέσσερις μπορεί και πέντε ώρες να φτάσω σπίτι του. Θα πηγαίνω γρήγορα».

- «Μήπως Χοχλιό θέλεις να σε πετάξω εγώ; Έλα ανέβα πάνω μου και φύγαμε. Μόνο που πρέπει να μου πεις πώς θα πάμε»

Ο χοχλιός άλλο που δεν ήθελε. Θα πήγαινε και πολύ πιο γρήγορα στο φίλο του. Ανέβηκε πάνω στον Μπόινγκ κόλλησε δυνατά πάνω του και ξεκίνησαν.

- « Λοιπόν, θα κάνεις πέντε μπόινγκ μπροστά. Ωραία, τώρα στρίψε δεξιά. Δύο μπόινγκ μπροστά. Στρίβεις αριστερά. Επτά μπόινγκ ίσια. Ωχ, σταμάτα νομίζω μπερδεύτηκα. Πάνε δύο Μπόινγκ πίσω. Μπράβο. Τώρα στροφή δεξιά. Έξι μπόινγκ ίσια και …φτάσαμε. Στοπ».

Το τελευταίο μπόινγκ όμως του φίλου μας ήταν τόσο δυνατό που ταρακούνησε το σπίτι του Ρίκυ. Τρομαγμένος ο Ρίκυ το σκουλήκι πετάχτηκε έξω από την τρυπούλα του φωνάζοντας «Σεισμός, σεισμός, γίνεται χαμός»

-« Ε όχι και σεισμός» Εγώ είμαι ο Χοχλιός ο φίλος σου. Και από εδώ να σου συστήσω τον Μπόινγκ».

- «Συγνώμη, που σας τρόμαξα δεν το ήθελα» είπε σιγανά ο Μπόινγκ.

- «Εντάξει, εντάξει ευτυχώς που το σπίτι μου είναι γερό» είπε ο Ρίκυ το σκουλήκι. Και όπως βλέπω είσαι και πολύ γρήγορος. Περίμενα το φίλο μου το χοχλιό το απόγευμα. Μα χάρη σε εσένα ήρθε πέντε ώρες νωρίτερα. Έτσι πριν νυχτώσει θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο σπίτι της φίλης μας Λίτσας- Πασχαλίτσας που μας περιμένει.

-«Τι θα λέγατε να σας πήγαινα εγώ; Θα σας πετάξω γρήγορα και δε θα κουραστείτε από το περπάτημα. Μόνο που πρέπει να μου πείτε το δρόμο»

«Τι ωραία ιδέα!!!» Είπαν με μια φωνή ο Ρίκυ το σκουλήκι και ο Χοχλιός το σαλιγκάρι.

Ανέβηκαν λοιπόν και οι δυο και ξεκίνησαν για το σπίτι της Λίτσας- Πασχαλίτσας.

-«Θα κάνεις δέκα μπόινγκ ακολουθώντας το μονοπάτι με τις παπαρούνες. Να, και τα παιδιά θα βοηθήσουν. Θα μετράνε να μη μπερδευτείς. Όμως πρόσεξε μη πατήσεις στα κίτρινα λουλούδια γιατί η γύρη τους μου προκαλεί φτέρνισμα» είπε ο Χοχλιός.

«Εντάξει, φύγαμε» είπε ο Μπόινγκ και ξεκίνησε.

Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, επτά, οκτώ, εννιά …..

Α……. ψιού!!!!!!!!!!!!!!!!

Πάρτους κάτω!!! Ο Χοχλιός φταρνίστηκε τόσο δυνατά που έπεσε κάτω και μαζί του έπεσε και ο Ρίκυ.

-«Συγνώμη, συγνώμη. Από τη μεγάλη μου φόρα δεν πρόσεξα το κίτρινο λουλουδάκι με τη γύρη, Χίλια συγνώμη» Ξαναείπε ο Μπόινγκ σιγανά

«Ε.. καλά δεν πειράζει. Συμβαίνουν αυτά. Δεν πάθαμε και τίποτα. Μη στεναχωριέσαι. Ευτυχώς που έχωσα το κεφάλι μου μέσα στο σπίτι μου όταν φταρνίστηκα. Γιατί ξέρεις πρέπει να προσέχουμε όταν φταρνιζόμαστε» Είπε ο Χοχλιός.

-«Μη στεναχωριέσαι Μπόινγκ. Ας συνεχίσουμε. Μας έμεινε μόνο ένα μπόινγκ για το σπίτι της Λίτσας-Πασχαλίτσας.

Και πράγματι με ένα προσεκτικό αυτή τη φορά μπόινγκ οι τρεις φίλοι έφτασαν επιτέλους στο σπίτι της Λίτσας- Πασχαλίτσας.

Η Λίτσα – Πασχαλίτσα χάρηκε πολύ όταν τους είδε. « Καλώς τους καλώς τους. Αχ ποσό χαίρομαι που σας βλέπω. Μπα τι βλέπω; Φέρατε και παρέα; Περάστε. Περάστε στο σπίτι μου. Μόλις έφτιαξα φρέσκο χυμό από βατόμουρα και τούρτα με φράουλες»

Το σπίτι της βρισκόταν πάνω σε ένα θάμνο με μωβ πανέμορφα άνθη και γύρω- γύρω είχε αγριοκέρασα. Ο Μπόινγκ που δε μπορούσε να κάτσει στα αυγά του άρχισε πάλι τα χοροπηδητά. Και μπόινγκ- μπόινγκ έφτασε σε μια αγριοκερασιά. Κάθισε κάτω να ξεκουραστεί όταν, «ΟΥΠΣ» έπεσε πάνω του κάτι.

«Με συγχωρείτε, συγνώμη μήπως σας χτύπησα;» τον ρώτησε μια κατακόκκινη κερασούλα. «Καθώς καθάριζα τα παραθυρόφυλλα μου γλίστρησα και έπεσα. Χίλια συγνώμη. Και τώρα δε μπορώ να ανέβω ξανά στο σπίτι μου. Αχ!! Τι θα κάνω;» Είπε η κερασούλα.

« Μα, μη στεναχωριέστε δεσποινίς. Θα σας βοηθήσω εγώ. Θα σας ανεβάσω εγώ στο σπίτι σας» Είπε ο Μπόινγκ.

Και πράγματι, Ο Μπόινγκ βοήθησε την κερασούλα να ανέβει και μάλιστα έμεινε μαζί της εκεί για πάντα. Η αγριοκερασιά έγινε το καινούργιο του σπίτι. Συχνά έπαιρνε την κερασούλα και πήγαιναν επίσκεψη στους φίλους του τον Ρίκυ το σκουλήκι και τον Χοχλιό το σαλιγκάρι ή τους καλούσαν στο δικό τους.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.