Το ταξίδι μας στο διάστημα έχει ολοκληρωθεί. Ο τελευταίος πλανήτης, ο πλανήτης των συναισθημάτων, έχει στο έδαφος του το λιβάδι της φιλίας, το ποτάμι της λύπης, το ηφαίστειο του φόβου, το δάσος της ηρεμίας. Γύρω του σαν μια παράξενη τσουλήθρα ρίχνει τα πολύχρωμα φώτα του το ουράνιο τόξο της χαράς.
Όμως η αποστολή μας δεν πέτυχε τελικά. Γίναμε ζωγράφοι, γλύπτες, συγγραφείς, ποιητές, αρχιτέκτονες, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, φωτογράφοι, αστροναύτες με σκοπό να ανακαλύψουμε τον παράξενο, περίεργο και αόρατο ταξιδιώτη του διαστήματος που ήταν η αιτία να ζήσουμε τόσες απίστευτες εμπειρίες και να μάθουμε τόσα πολλά. Μήπως τελικά, δεν θα μάθουμε ποτέ την ταυτότητά του; Και εκεί που αναρωτιόμασταν και ήμασταν απογοητευμένοι εμφανίστηκε γελώντας, με μαγικό τρόπο, μέσα στην ψηφιακή μας τάξη ..........
Η φίλη μας, από παλιά, η Φρικαντέλα που είχε πια μεταμορφωθεί σε μια καλόκαρδη μάγισσα που αγαπούσε τα παιδιά. Μας είπε ξεκαρδισμένη από τα γέλια: " Σας την έσκασα!!!! Εγώ είμαι αυτός που αποκαλείτε παράξενο ταξιδιώτη. Εγώ σας έστειλα τη βαλίτσα στο σχολείο σας. Τελικά είμαι ταξιδιώτισσα και το χάρηκα τόσο πολύ. Φίλοι μου σας ευχαριστώ που με βγάλατε από τη μοναξιά και το σκοτάδι του πύργου μου. Χάρη σε εσάς έκανα υπέροχα ταξίδια. Γιατί να το ξέρετε, αν και δε με βλέπατε, ήμουν πάντα μαζί σας".
Τα παιδιά ευχαρίστησαν τη "Φρικαντέλα" που τους υποσχέθηκε να μη τους ξεχάσει και να τους επισκεφτεί στο νηπιαγωγείο τους. Άλλωστε ο υπέροχος κήπος τους εκτός από λουλούδια, βότανα, λαχανικά είχε και φράουλες που ήταν οι αγαπημένες της.
